Vergelijken? Of toch niet?
Voorjaar 2013Posted by Linda Wed, August 14, 2013 15:491 mei 2013 - Rare jongens, die Belgen.
Ik heb nog wel enkele anekdotes over India
… maar die schud ik er later wel eens uit.
Intussen vertellen we verhaaltjes
over ‘die gekke Belgen’. Want ik mag misschien deze week vaak verwonderd
geweest zijn over de Indiërs, eigenlijk kan ik hier in België gewoon blijven
doorverhalen.
Zoals vandaag …
Ronny en ik hebben een lange reis achter de rug. Traject: Bangalore-Parijs-Brussel-Leuven. Achtereenvolgens met het vliegtuig-de TGV-de trein-de taxi. Of neen … die laatste: ‘de taxi’ mag je schrappen. En waarom?
Wij zijn zo van die mensen die bijna alles
te voet, of met de fiets doen. Als je in het centrum van Leuven woont kan dat
ook en is dat zelfs aangewezen. Ook als we op reis gaan, nemen we heel vaak de
trein tot in de luchthaven. De mogelijkheid is er, het is gemakkelijk en beter
voor het milieu. Zelfs vandaag besloten we na de TGV de trein te nemen tot
Leuven Station.
Maar na 19 uur non-stop reizen wilden we ons na aankomst in Leuven Station wél
thuis voor de deur laten afzetten door een TAXI. Een parcours dat we
normaal met gemak te voet doen. Maar op deze traktatie hadden we recht ... vonden we.
Sleuren
De wieltjes van ons handbagagekoffertje
bleken op weg naar India al niet meer goed te functioneren, en dan sleur je je
een arm uit. Zweten!
Ik lachte mij
daarstraks een breuk toen ik Ronny op de Franse luchthaven zag ‘aangeschoven’
komen… Hij zeulde het koffertje achter zich aan op de verkeerde zijde en had
zelfs niet door dat de wieltjes aan de andere kant in de lucht in het niets
tolden. Ik kwam niet meer bij! En de mensen maar kijken. Ronny, toch!!! ;-)
Soit, zo moeilijk liep dat koffertje dus
… Tesamen met de andere bagage en onze vermoeidheid was een taxi dus meer dan
welkom!
Home again
Bij het buitenwandelen van het Leuvense stationsgebouw, zagen we ze al staan … de blinkende taxi’s netjes achter mekaar wachtend in de stralende zon. Op het plein met de café’s voor het station waren allerlei festiviteiten aan de gang en ik kreeg meteen een warm gevoel. In Leuven gebeurt er altijd iets! Ik was thuis!
Are you being served?
Ergens was het een opluchting dat we hier na een drukke week gewoon ‘met rust’ gelaten werden. In India zou je bij je eerste voet buiten de trein al aangeklampt worden door 5 riksja-bestuurders, die allemaal hun diensten aanboden. Mannen die je bleven narennen tot je ze bijna als vliegen van je afsloeg …
Mensen bieden je daar op straat te pas en te onpas hun services aan.
De vreemdste gewaarwording was toch wel toen iemand dat ook deed toen we op straat geld uit de muur wilden halen (pinnen). Eerst gaf hij ons de hele uitleg … en daarna bleef hij gewoon naast ons staan, hielp zelfs bij het drukken toen dat niet onmiddellijk lukte. Bij de code keek hij wel demonstratief de andere kant uit. Achteraf stak hij zijn hand uit voor een fooi.
Mr Cabdriver
In Leuven was het rustiger. Niemand drong zich op ;-) Integendeel, hadden ze dat maar gedaan, want wat bleek? Geen enkele taxi-chauffeur was bereid om ons naar huis te brengen. Ze hadden allemaal wel een smoes … en eentje spotte zelfs: ‘De Sint-Maartenstraat, dat is toch niet ver?’ Daarin hadden ze misschien wel gelijk, maar die rekening moesten zij toch niet voor ons maken? En zeker niet vandaag, met pak en zak, een hoofd dat barstte en de vermoeidheid die parten speelde …
Waarschijnlijk brachten wij hen owv de
korte afstand niet genoeg op. En als zij ons wegbrachten moesten ze bij
terugkomst aan het station weer helemaal achteraan in de rij aanschuiven.
Ronny
vertrok in een verontwaardiging te voet … de koffers bruusk achter zich
aantrekkend. En ik heb mij omgedraaid, voor alle taxi-chauffeurs mijn schouders
opgehaald, en met mijn handen uit mekaar een ‘Wat?’ ‘Menen jullie dat nu?’
‘Komaaaan???’-gebaar gemaakt. En dan spottend mijn duim opgestoken:
‘Proficiat, jongens!’
Beschaamd...
Toen we uitgeput naar huis stapten zei ik
tegen mijn man: ‘Weet je … nu hebben we deze week regelmatig gelachen met die
Indiërs, met hun aanpak, hun gewoontes … vielen we elke dag opnieuw van de ene
verbazing in de andere.
Maar de meeste mensen die ons daar benaderden waren wel
beleefd, soms wat opdringerig ja, maar altijd vriendelijk. Natuurlijk heb je
ook bedelaars, maar de meesten wilden werken en een service verlenen voor wat
geld. Ook al vroegen we er niet altijd om.
Vandaag was ik beschaamd om op deze
manier terug in mijn Belgenlandje te komen. Werken … wat betekent dat als we
voor sommige dingen onze hand zelfs niet willen omdraaien? En dat nog wel op de Dag van de Arbeid.’
Jammer ... mensen beseffen vaak niet half hoe goed ze het hebben.
En …Mr. Cabdriver, F**k you … I’m a survivor!
- Comments(0)//misses.bright-side.be/#post4
